Ένας από τους σημαντικούς στόχους του Άρη Βελουχιώτη για την εδραίωση του ΕΛΑΣ το 1942 ήταν η αντιμετώπιση των ληστρικών συμμοριών που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή στα βουνά. Ο Άρης εφάρμοσε την τακτική της λήθης αν οι συμμορίτες αποφάσιζαν να πολεμήσουν τον κατακτητή ενταγμένοι στον ΕΛΑΣ και σταματούσαν τις αποτρόπαιες πράξεις εις βάρος των ντόπιων.
Ο Τάσος Καραπαπάς από νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο ΕΑΜ και αργότερα στην ΟΠΛΑ Λαμίας και στις αδημοσίευτες χειρόγραφες σημειώσεις του που έπεσαν στα χέρια μας περιγράφει πώς ο Βελουχιώτης στρατολόγησε τον Νάκο Μπελλή κι εξολόθρευσε τον ληστή Αγουρίδη και τους συντρόφους του που δρούσαν στην περιοχή της Οίτης.
Η ομάδα του Στάθη Αγουρίδη
«Στην αρχή τους μίλησε πειστικά που τους κατάφερε να δεχτούν να πολεμήσουν για την Αντίσταση. Ήταν καμμιά εικοσαριά. Τους συγκρότησε σε αντάρτικη ομάδα και καθόρισε τρεις από αυτούς ν’ αποτελέσουν το Αρχηγείο Οίτης και να πειθαρχούν στο Γενικό Αρχηγείο.
Ύστερα ο Άρης πιστεύοντας πως τακτοποίησε το θέμα και μετά την εκτέλεση του μεγαλοτσιφλικά Μαραθέα και του δεκατετράχρονου γιού του τράβηξε προς την περιοχή του Δομοκού όπου δρούσε ο Νάκος Μπελλής ένας ιδιόρρυθμος ληστής και που δεν έμοιαζε κατά διάνοια με τους ληστές της Οίτης. Είχε βγει στο κλαρί για προσωπικούς λόγους. Ήτανε χασάπης, μάλωσε μ’ έναν ζωέμπορο μέσα στην πλατεία της Ομβριακής (του χωριού του) και πάνω στον καυγά σκότωσε τον ζωέμπορα. Είχε δυναμική προσωπικότητα. Αν κι αγράμματος ο Μπελλής διέθετε στρατηγικό μυαλό. Επισήμανε τον πιο πλούσιο από ένα χωριό και τον υποχρέωνε να μοιράσει το περίσσευμά του σιταριού στις φτωχές οικογένειες του χωριού.
Ο Άρης στο πρόσωπο του Νάκου Μπελλή βρήκε τον άνθρωπο που χρειαζόταν. Με μια κατάλληλη κίνηση τον αιφνιδίασε. Τον έπιασε στον ύπνο μέσα στο λημέρι του. Κάθισαν και τα είπαν πολλές ώρες. Ο Μπελλής ενθουσιάστηκε με όσα του είπε ο Άρης και συμφώνησε να μείνει πιστός σε όλους τους αγώνες του ελληνικού λαού.
Όμως μαύρα μαντάτα ήρθαν από το Αρχηγείο Οίτης. Οι λεβέντες ξέχασαν όσα τους είπε ο Άρης πολύ γρήγορα. Νόμισαν πως δεν είναι αταίριαστο με την αγωνιστική ιδιότητα να είσαι και ληστής. Έτσι ξεκίνησαν για ανδραγαθήματα. Έφτασαν νύχτα στο χωριό Καμποτάδες και κάνανε γιουρούσι στο σπίτι ενός πλούσιου χωρικού του Ανδρέα Τσεκούρα. Ύστερα πήγαν σε ένα άλλο χωριό στις Μεξιάτες. Εκεί ξεπέρασαν τους εαυτούς τους. Από κάπου είχανε πληροφορίες πως κάποιος Μεξαΐτης ονόματι Σιδεράς είχε κρυμμένες λίρες. Τον άρπαξαν λοιπόν και τον σακάτεψαν στο ξύλο να τους πει που έχει κρυμμένο τον θησαυρό. Ο φουκαράς τι να πει; Αφού δεν είχε τίποτα. Εκεί που πιλάτευαν τον Σιδερά ο νεαρός ληστής Αγουρίδης άρπαξε την κόρη του Σιδερά και την βίασε απάνθρωπα.
Έφυγαν έτσι όπως είχαν έρθει για το Μαυρολιθάρι και σαν φτάσανε εκεί στην αετοφωλιά της Ρούμελης το έριξαν στο γλέντι και στο ξεφάντωμα. Πάγωσε όλη η Δυτική Φθιώτιδα με αυτά που έκαναν οι ληστές.
Το πράμα το χειρίστηκε (ο Άρης) με μαεστρία. Αφού σιγουρεύτηκε για τον Μπελλή με ταχύτητα αστραπής τράβηξε για το Μαυρολιθάρι. Όταν έφτασε εκεί οι ληστές του έκαναν υποδοχή όλο χαρές. Η στάση του Άρη ήταν φιλική. Φιλιά και αγκαλιάσματα κι απανωτά καλωσορίσματα και μπράβο λεβέντες μου. Σαν ήρθε το βράδυ σίγουροι οι ληστές πως κάνανε καλά σκόρπισαν στα καταλύματα. Ο Άρης με όλη την ομάδα του πήγαν σε ένα σπίτι στην άκρη του χωριού κι έκανε μια γρήγορη συνέλευση κάτι σαν ανταρτοδικείο. Ήταν εκεί παρών και ο υπεύθυνος της οργάνωσης του Μαυρολιθαρίου. Η απόφαση βγήκε παμψηφεί. Θάνατος στους ληστές! Ποντάρισε στις αντιθέσεις που είχαν οι ληστές για το καπετανιλίκι. Ο καθένας τους ήθελε να γίνει καπετάνιος. Ήξερε ο Άρης πως αν έστελνε μήνυμα σε κάποιον ότι τον ζητάει για να μιλήσει ιδιαίτερα μαζί του θα είχε την κρυφή ελπίδα μπας και τον διορίσει καπετάνιο.
Εκείνη η νύχτα στάθηκε για τους ληστές «νύχτα Αγίου Βαρθολομαίου».
Πήγαινε ο υπασπιστής του Άρη με χίλιες προφυλάξεις σιγά και μουλωχτά, έβρισκε τον συμμορίτη να κοιμάται και σκουντώντας τον του έλεγε:
– Ε! Καπετάνιε ξύπνα. Σε θέλει ο αρχηγός…
Δε χρειαζόταν να πει περισσότερα ο υπασπιστής. Σαν ελατήριο πεταγόταν απάνω ο ληστής με κρυφή ελπίδα και λαχτάρα. Παρέα με τον υπασπιστή χωρίς θόρυβο για να μην τους πάρουν είδηση οι άλλοι πήγαιναν για το κατάλυμα του αρχηγού.
Δεκαεφτά φορές επαναλήφθηκε αυτό το πέρα δώθε. Τόσα βρώμικα κορμιά αδιόρθωτων και αδίστακτων ληστών πέσανε από το αντάρτικο μαχαίρι.
– Πάνε οι Αγοριδαίοι! Πάνε οι ληστές! Τους καθάρισε ο Άρης!
– Γειά και χαρά στα χέρια του! Μας έσωσε από τα κτήνη!
Αυτά και άλλα πολλά έλεγε ο κοσμάκης των χωριών. Βλόγαγε και δόξαζε τον νέο Ηρακλή που γλίτωσε τον κόσμο από τη Λερναία Ύδρα των ληστών. Από κεί και ύστερα η ληστεία κόπηκε με το μαχαίρι.»
Στο blog του Ιάσονα Χανδρινού μαθαίνουμε ότι ο Αγουρίδης συμμετείχε στην ανατίναξη του Γοργοπόταμου και ότι «τον Απρίλιο, οι Γιάννης Τζιβάρας και Στάθης Αγουρίδης εκτελέστηκαν από τον Άρη Βελουχιώτη μαζί με 11 ακόμα μέλη της συμμορίας τους επειδή είχαν αυτονομηθεί και παρεκτραπεί εντελώς από τον αγώνα και πραγματοποιώντας ληστείες και αποτρόπαιες δολοφονίες στα χωριά της δυτικής Φθιώτιδας. Η εκτέλεσή τους λειτούργησε παραδειγματικά και εμπέδωσε περαιτέρω το κύρος του ΕΛΑΣ ως πειθαρχημένου στρατού αφοσιωμένου στα πατριωτικά του καθήκοντα.»
Επίσης ο Νικόλας Παπαδόπουλος στο βιβλίο του «Άρης Βελουχιώτης – Κώστας Ξηρομερίτης» [1967] αναφέρει ομοίως ότι η συμμορία τρομοκρατούσε τους γείτονες και είχαν αποβεί αληθινή μάστιγα για το χωρίο συμπληρώνοντας ότι 4 μέλη της οικογένειας Αγουρίδη στραγγαλίστηκαν. Αυτό το έργο ήταν ασυμβίβαστο με τις αρχές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ κι έμελλε να προκαλέσει στους κατοίκους του Μαυρολιθαριού για καιρό αληθινή αλεργία προς την Αντίσταση.
Τέλος για τους Αγουριδαίους αναφέρεται και ο αξιωματικός της Ασφάλειας Σωτήριος Κουβάς ο οποίος τη διετία 1971-1973 αρθρογραφούσε στο περιοδικό «Αστυνομικά Χρονικά» την ιστορία του ΚΚΕ μέσα από τα αρχεία και τους φακέλους της αστυνομίας.
Σε κάποιο τεύχος λοιπόν περιγράφει με ανατριχιαστικό τρόπο:
«Την επομένην παρουσία των κατοίκων του χωριού τους υποχρέωσαν (τους Αγουρίδη – Τζιβάρα μαζί με τους άντρες τους) να σκάψουν τους τάφους τους εις το νεκροταφείον του χωριού. Εν συνεχείαν τους εγύμνωσαν, τους έδειραν μέχρις αίματος δια μαστιγίων συρματίνων και τους διεπόμπευσαν ως προδότας και συνεργάτας δήθεν των ιταλών. Τέλος δια μαχαιρών έθραυσαν τα οστά των βραχιώνων των και απέκοψαν τα άκρα των. Μέσα σε φρικτούς πόνους, οιμώζοντες και λιποθυμούντες οι μαρτυρικοί αντάρται υπέκυψαν εις τα φρικτά βασανιστήρια. Τη σύζυγο του αρχηγού της ομάδας Τζιβάρα εβασάνισεν ο ίδιος ο Άρης. Την εγύμνωσεν εντελώς και δια μαχαίρας ήνοιξε την κοιλιά της εκ των κάτω προς τα άνω, εκχυθέντων των σπλάχνων της…»
Το μένος του Κουβά για τους κομμουνιστές ήταν τόσο μεγάλο που έφτασε σε σημείο να χαρακτηρίσει τραυματισμένους γερμανούς στρατιώτες στην περιοχή των Καλαβρύτων πριν το ολοκαύτωμα ως…«δυστυχείς».
istories4050 
Λυπάμαι αλλά σχεδόν τίποτε από ότι γράφει εν είδει απομνημονευμάτων ο κ. Καραπαπάς και με όλο τον σεβασμό δεν είναι ορθό. Πρόκειται προφανώς για μεταγενέστερα ακούσματά του που έχουν παραποιήσει εντελώς τα γεγονότα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τα απομνημονευτα του Τάσου Καραπαπά δεν έχουν δημοσιοποιηθεί τουλάχιστον πριν από 2 χρόνια. Κι αν πιστεύετε ότι τίποτα από αυτά δεν είναι ορθό, άποψή σας αν είναι τεκμηριωμένη. Αν υπάρχει τεράστια ασάφεια τότε το άρθρο να κατέβει ή να διορθωθεί αν διαθέτετε τις πηγές. Πάντως οι υπόλοιπες τρεις αναφορές δε διαφέρουν και πάρα πολύ από τους ισχυρισμούς του.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!