Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου βρίσκει την Ευρώπη να μετρά περίπου 48 εκ. θύματα κι ανυπολόγιστες καταστροφές στις υποδομές της. Ο σχηματισμός σταθερών κυβερνήσεων που θα οδηγήσουν τους λαούς στην ανοικοδόμηση και στη μακροημέρευση χωρίς νέες πολεμικές συρράξεις, κρίνεται αναγκαίος. Η επιλογή αυτών των πολιτικών σχηματισμών πραγματοποιείται μέσω εθνικών εκλογών που άλλοτε καθορίζουν το μέλλον της κάθε χώρας, άλλοτε αποτελούν μια τυπική διαδικασία κι άλλοτε είναι μη απαραίτητες όπως στη Λετονία ή στην Ουκρανία ενώ κάποιες βάφονται με αίμα.
Ας μη ξεχνάμε ότι ο κόσμος έχει ήδη “μοιραστεί” σύμφωνα με τη συνθήκη της Γιάλτας τον Φεβρουάριο του 1945 που προβλέπει ελεύθερες κι απεριόριστες εκλογές το συντομότερο δυνατό στις οποίες όλα τα δημοκρατικά κι αντιναζιστικά κόμματα θα έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν και να προτείνουν υποψηφίους.
Γυναίκα στην Πολωνία ρίχνει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη (1947)
Ενισχυμένοι πολιτικοί παράγοντες είναι τα κομμουνιστικά κόμματα λόγω της συμμετοχή τους στην Αντίσταση αλλά και των νικών του Κόκκινου στρατού στο Ανατολικό μέτωπο που προκαλούν ενθουσιασμό στις σκλαβωμένες πόλεις.
Όμως με το πέρασμα του χρόνου, ο μοντέρνος τρόπος ζωής, η αμφισβήτηση της νεολαίας αλλά κυρίως η καπιταλιστική προπαγάνδα, η αμερικανική πίεση, οι τεχνητές πολιτικές κρίσεις και οι διώξεις συρρικνώνουν τη δύναμη των κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσης.
Με την έναρξη του Ψυχρού πολέμου οι κομμουνιστές από το 1947 σταδιακά απομακρύνονται από τα κέντρα εξουσίας, πολλές φορές με υπόγειους κι αθόρυβους τρόπους. Για παράδειγμα στην Ιταλία ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Μάρσαλ εκβιάζει ότι ο κυβερνητικός αντικομμουνισμός είναι απαραίτητος για τη λήψη αμερικανικής βοήθειας. Ομοίως στο Παρίσι ο πρέσβης των ΗΠΑ εκείνη τη χρονιά απειλεί και οι κομμουνιστές εκδιώχνονται από την κυβέρνηση με τη σκευωρία ότι ετοιμάζουν πραξικόπημα.
Η εφημερίδα της Αυστραλίας The Sydney Morning Herald περιγράφει τη γαλλική κρίση την Τρίτη 6 Μαϊου 1947
Η Κύπρος που βρίσκεται υπό βρετανική κατοχή διεξάγει δημοψήφισμα το 1950 και τις πρώτες της εκλογές στην ιστορία της μόλις το 1959. Στην Ισπανία (λόγω καθεστώτος Φράνκο) οι πρώτες ελεύθερες εκλογές γίνονται 32 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, το 1977. Και στη Ρωσία βεβαίως πολύ αργότερα…
Είδαμε σε προηγούμενο άρθρο πώς οι κόκκινοι στο Σαν Μαρίνο κέρδισαν το 1946 τις εκλογές προκαλώντας στη Δύση πονοκέφαλο για δεκαετίες. Τι γίνεται όμως στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη; Εκλογές κοινοβουλευτικές, επαναληπτικές, πολιτειακές, δημοτικές, γερουσίας, δημοψηφίσματα, περιπλέκουν το πολιτικό σκηνικό. Ας προσπαθήσουμε να το ξεκαθαρίσουμε:
ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Η βρετανική κοινωνία επιθυμεί αλλαγές και η Daily Mirror προτρέπει τους πολίτες να ψηφίσουν
Στο Λονδίνο στις 5 Ιουλίου 1945 σημειώνεται η μεγάλη έκπληξη αφού ο αδιαμφισβήτητος νικητής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (που ουσιαστικά θα τελειώσει 2 μήνες αργότερα με τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας) Ουίνστον Τσόρτσιλ (36,2%) χάνει την πρωθυπουργία από τον Κλέμεντ Άτλι (47,7%).
Το ΕΑΜ χαιρετίζει τη νέα κυβέρνηση των Εργατικών.
Οι κομμουνιστές αν και με ποσοστό 0,4% εκλέγουν δύο βουλευτές, τους πρώτους στην ιστορία τους.
ΓΑΛΛΙΑ
Ελάχιστοι θα θυμούνται ότι περίπου 5 εκ. γάλλοι στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές βγάζουν το ΚΚΓ πρώτο κόμμα με 26,1%. Αυτό όμως έχει μικρή σημασία αφού συμμετέχει στον συνασπισμό που ηγείται ο Ντε Γκωλ (1890 – 1970) μαζί με τους χριστιανοδημοκράτες (24,9%) και τους σοσιαλιστές (23,8%).
Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι στο αντίπαλο στρατόπεδο αντιπαρατάσσονται αριστερές δυνάμεις που καταποντίζονται αλλά και ο εθνικιστικός συνδυασμός του πρώην ήρωα του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και κατόπιν ηγέτη του δωσιλογικού καθεστώτος του Βισύ, Φιλίπ Πετέν (1856-1951) που παίρνει 13,3%.
Χρειάζονται άλλα 3 δημοψηφίσματα για να σταθεροποιηθεί η γαλλική Εθνοσυνέλευση.
ΙΤΑΛΙΑ
Στις 2 Ιουνίου 1946 πραγματοποιούνται εκλογές με 51 (!) κόμματα και πολλούς ανεξάρτητους ενώ για πρώτη φορά γυναίκες μπορούν να ψηφίσουν και να εκλεγούν. Έτσι βρίσκουμε το φεμινιστικό κόμμα στην τελευταία θέση με 662 ψήφους σε όλη την Ιταλία.
Αφίσες σε τοίχο στην Ιταλία του 1946 για τον προεκλογικό αγώνα
Η Χριστιανοδημοκρατία (DC) το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSI) και το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCI) συγκυβερνούν με τον κομμουνιστή ηγέτη Παλμίρο Τολιάτι (1893 – 1964) να διορίζεται υπουργός Δικαιοσύνης. Οι χριστιανοδημοκράτες κυβερνούν από το 1946 έως το 1994.
Άλλα κόμματα από εκείνη την εκλογική αναμέτρηση που προκαλούν εντύπωση μέχρι και σήμερα είναι η Ένωση Μαχητών Παρτιζάνων Βετεράνων και Οικογενειών Κρατουμένων (14.383 ψήφοι) οι Ανεξάρτητοι Σικελιανοί της Αριστεράς (5.706 ψήφοι), το αποσχιστικό κόμμα της Σαρδηνίας που καταλαμβάνει τη 12η θέση με 78.554 ψήφους αλλά και το Ιταλικό Ενωτικό Κίνημα (Movimento Unionista Italiano) που υποστηρίζει ότι η Ιταλία πρέπει να γίνει προτεκτοράτο των ΗΠΑ οι οποίες οφείλουν να προσαρτήσουν κι άλλα έθνη για να αντιμετωπιστεί ο σοβιετικός κίνδυνος και να εξασφαλιστεί μια παγκόσμια ειρήνη.
Το logo του MUI
71.021 επιλέγουν τις θέσεις αυτού του κόμματος και στέλνουν τον ιδρυτή του Ούγκο Νταμιάνι στη Συντακτική Συνέλευση. Το 1948 διαλύεται.
ΒΕΛΓΙΟ
Προεκλογική σοσιαλιστική μπροσούρα στο Βέλγιο το 1946
Αφού η χώρα αποφεύγει τον Νοέμβριο του 1944 ένα εμφύλιο αιματοκύλισμα που θα θύμιζε τον Δεκέμβρη της Αθήνας, η υπηρεσιακή κυβέρνηση η οποία καθοδηγεί τις εξελίξεις από τον Αύγουστο του 1945, προκηρύσσει εκλογές για τις 17 Φεβρουαρίου 1946 με τη Φλαμανδική Εθνική Ένωση η οποία κατείχε 17 έδρες προπολεμικά και συνεργάστηκε μετέπειτα με τη Γερμανία, να τίθεται εκτός νόμου.
Θριαμβευτές αναδεικνύονται οι χριστιανοσοσιαλιστές (42,5%). Στη δεύτερη θέση το Βελγικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (31,5%) και τρίτο το ΚΚΒ με 12,6%.
Σπάνια όμως να συναντήσουμε άλλη περίπτωση όπου το πρώτο κόμμα με τόσο μεγάλο ποσοστό να μένει εκτός κυβέρνησης με νόμιμες διαδικασίες. Αυτό συμβαίνει λόγω της πολιτικής κρίσης και τον διχασμό του βελγικού λαού από την επικείμενη επιστροφή του βασιλιά Λεοπόλδου Γ’ ο οποίος κατά τη διάρκεια του πολέμου κρατάει αμφιλεγόμενη στάση έως προδοτική. Τελικά το 1950 με δημοψήφισμα (57% υπέρ) ο Λεοπόλδος επιστρέφει και το Βέλγιο γνωρίζει τεράστια αναταραχή με 3 διαδηλωτές νεκρούς αναγκάζοντας τον βασιλιά να παραιτηθεί και να παραδώσει το στέμμα στον γιο του Βαλδουίνο.
ΔΑΝΙΑ
Μετά την απελευθέρωση νικητές της εκλογικής αναμέτρησης της 30ης Οκτωβρίου 1945 είναι και σε αυτή τη χώρα οι σοσιαλδημοκράτες (32,7%) με αξιωματική αντιπολίτευση το Συντηρητικό Αγροτικό Κόμμα (Venstre) με 23,3%.
Στη χώρα αυτή όμως γίνεται ένα γεγονός που δεν επαναλαμβάνεται ποτέ στην κατεχόμενη Ευρώπη. Οι γερμανοί που αφήνουν τον βασιλιά Χριστιανό τον I΄ να διατηρεί το θρόνο του και τις ντόπιες ένοπλες δυνάμεις σε ημιαδράνεια, επιτρέπουν στις 23 Μαρτίου 1943 κοινοβουλευτικές και δημοτικές εκλογές. Όλα τα δημοκρατικά κόμματα συνεννοούνται απλώς να μη ψηφίσουν το φιλοναζιστικό το οποίο τελικώς βυθίζεται στην έκτη θέση με 2,1% ενώ η συμμετοχή φτάνει στο 90% όταν στις προηγούμενες εκλογές στην ελεύθερη Δανία ήταν στο 79%.
Η Δανία ψήφισε Δημοκρατία σχεδόν 100% (Argus Melbourne 26 Μαρτίου 1943)
Μπορεί τελικά η ναζιστική επιβολή στη χώρα να παρέμεινε η ίδια, όμως ο λαός της Δανίας έδωσε ένα ηχηρό αντιφασιστικό χαστούκι που έμεινε στην Ιστορία.
ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ
Με την κατάργηση των αντικομμουνιστικών νόμων οι κάλπες αναδεικνύουν τον Μάρτιο του 1945 πρώτο κόμμα το σοσιαλδημοκρατικό με περίπου 27.000 ψήφους παραπάνω και μια έδρα διαφορά από την αξιωματική αντιπολίτευση.
Το logo του SKDL
Εντύπωση προκαλεί ότι ύστερα από πεντέμισι χρόνια μετά την επίθεση της ΕΣΣΔ, ο συνασπισμός (SKDL) αριστερών δυνάμεων με κύριο εκπρόσωπο το ΚΚΦ καταλαμβάνει τη 2η θέση. Αυτό δικαιολογείται όχι μόνο από τη μετατόπιση της χώρας στο αντιφασιστικό στρατόπεδο αλλά και από την πληρωμή αποζημιώσεων.
Η Μόσχα μέχρι το 1952 καταβάλει μισό δις δολάρια για τον πόλεμο που προκάλεσε το 1939. Η Φινλανδία είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που επωφελείται πλήρως οικονομικά μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου από τις πολεμικές αποζημιώσεις.
ΣΟΥΗΔΙΑ
Η ουδετερότητα επιτρέπει στη χώρα να κάνει ελεύθερες εκλογές ενώ ο πόλεμος μαίνεται.
Στις 17 Σεπτεμβρίου 1944 οι σοσιαλδημοκράτες εξασφαλίζουν μια ακόμη θητεία όπως και την επόμενη 4 χρόνια μετά. Τα φασιστικά κόμματα έχουν αμελητέα ισχύ ενώ το ΚΚΣ από 3,5% που είχε στις εκλογές του 1940 ανεβαίνει στο 10,3% και ξαναπέφτει το 1948 στο 6,3%.
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ
Άλλη μια ουδέτερη χώρα που προκηρύσσει εκλογές στις 18 Νοεμβρίου 1945 που όμως διοικείται από τον δικτάτορα Σαλαζάρ ο οποίος για πρώτη φορά μετά από το 1926 που άρπαξε την εξουσία επιτρέπει πολυκομματικές εκλογές. Μία μέρα όμως πριν τη κρίσιμη μάχη η αντιπολίτευση αποφασίζει αποχή λόγω νοθείας. Έτσι και οι 120 θέσεις του κοινοβουλίου καταλαμβάνονται από τους φασίστες.
ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ
Η Τσεχοσλοβακία είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα όπου τα σοβιετικά στρατεύματα την εγκαταλείπουν αμέσως μετά την απελευθέρωσή της από τους ναζί.
Οι εκλογές της 26ης Μαΐου 1946 οδηγούν χωρίς παραφωνίες τους κόκκινους στην εξουσία με το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει καταλάβει ποτέ κόμμα στην ιστορία της χώρας (31%). Δύο χρόνια μετά το ΚΚΤ πραξικοπηματικά καταλαμβάνει όλες τις δομές του κράτους μέχρι τη Βελούδινη επανάσταση.
Αξιοσημείωτη αναφορά από εκείνη την εκλογική αναμέτρηση είναι η ξεχωριστή συμμετοχή του ΚΚ της Σλοβακίας (6,9%) που έχει αποσχιστεί από το μητρικό ΚΚ και επανενώνεται το 1948.
ΠΟΛΩΝΙΑ
Με το δημοψήφισμα του Ιουνίου του 1946 που απαγορεύει όλα τα ακροδεξιά κόμματα λόγω φιλοναζιστικών καταβολών, τον Ιανουάριο του 1947 οι εκλογές «βίας και νοθείας» δίνουν την εξουσία σε έναν συνασπισμό δυνάμεων με επικεφαλής το Δημοκρατικό Μπλοκ (Blok Demokratyczny) που στηρίζεται από το κομμουνιστικό πολωνικό εργατικό κόμμα (PPR) με ποσοστό 80,1%. Δικαίωμα ψήφου έχουν οι πολίτες άνω των 21.
Παρ’ όλη την προβλεπόμενη νίκη οι εκλογές χαρακτηρίζονται από την παραποίηση των αποτελεσμάτων και τον εκφοβισμό των αντικομμουνιστικών δυνάμεων από τις πολιτοφυλακές της ORMO.
Λαός και πολιτοφυλακή σε εκλογικό κέντρο στο Σάνοκ (1947)
«Δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ την εξουσία που μόλις αποκτήσαμε (…) Θα καταστρέψουμε όλους τους αντιδραστικούς κακοποιούς χωρίς ενδοιασμό. Μπορείτε ακόμα να φωνάζετε ότι το αίμα του πολωνικού έθνους χύνεται, ότι η NKVD κυβερνά την Πολωνία, αλλά αυτό δεν θα μας κάνει να οπισθοχωρήσουμε». Władysław Gomułka: Κομμουνιστής ηγέτης του Πολωνικού Εργατικού Κόμματος (Ιούνιος 1946).
Μέχρι την ημέρα των εκλογών έχουν εκτελεστεί 150 αντιδραστικοί κι έχουν φυλακιστεί περίπου 2000. Μισό εκατομμύριο πολίτες δε βλέπουν ποτέ τα ονόματά τους στους εκλογικούς καταλόγους λόγω της συνεργασίας τους με τους χιτλερικούς.
ΟΥΓΓΑΡΙΑ
Η χώρα παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον γιατί παρ’ όλο που ανήκει στο σοβιετικό μπλοκ πραγματοποιούνται ελεύθερες εκλογές στις 4 Νοεμβρίου 1945. Κάθε άνδρας ή γυναίκα άνω των 20 ετών μπορεί να ασκήσει το εκλογικό δικαίωμα εκτός αν είχε συνεργαστεί με τους ναζί ή ήταν εγκληματίας πολέμου ή συμμετείχε σε δωσιλογικές οργανώσεις.
Μεγάλοι νικητές οι κεντροδεξιοί (!) με το Κόμμα των Ανεξάρτητων Μικροκαλλιεργητών (FKGP) που θριαμβεύουν με 57%.
Το logo των Μικροκαλλιεργητών
Όμως οι σταλινικοί δεν αφήνουν τους Μικροκαλλιεργητές να ασκήσουν τα καθήκοντά τους και τους υποχρεώνουν να συγκυβερνήσουν με συνδυασμό κομμουνιστών, σοσιαλιστών και μελών από το Αγροτικό Κόμμα.
Μέσα σε δύο χρόνια οι σοβιετικοί κατορθώνουν να «σαλαμοποιήσουν» το FKGP, να εκβιάσουν μέχρι και τον ίδιο τον πρωθυπουργό Νάγκυ, να φυλακίσουν μέλη του για προδοσία και να το εξανεμίσουν. Από τους 2,6 εκ. ψηφοφόρους το 1945, χάνει πάνω από τους μισούς στις εκλογές του 1947 με πρώτο το ΚΚΟ με 22%.
ΡΟΥΜΑΝΙΑ
Ας περάσουμε στα Βαλκάνια…
Ουσιαστικά η Ρουμανία με τον φιλοναζί δικτάτορα Αντονέσκου που διενεργεί το 1941 δύο δημοψηφίσματα – παρωδίες (99,9%) για την επισφράγιση της βάρβαρης πολιτικής του, αποτελεί σύμμαχο του Άξονα βοηθώντας τον Χίτλερ με πρώτες ύλες εφοδιασμού στην εισβολή της ΕΣΣΔ. Μάλιστα είναι η χώρα με τα περισσότερα στρατεύματα στο Ανατολικό Μέτωπο απ’ όλους τους συμμάχους των γερμανών μαζί.
Με την προέλαση των σοβιετικών και τη λαϊκή υποστήριξη το 1944 ο βασιλιάς Μιχαήλ ανατρέπει τον Αντονέσκου (που εκτελείται τον Ιούνιο του 1946) κι εντάσσει τη Ρουμανία στους συμμάχους.
Σκληρές εικόνες από την εκτέλεση του Αντονέσκου και των συνεργατών του
Στις εκλογές της 19ης Νοεμβρίου 1946 όπου για πρώτη φορά ψηφίζουν οι γυναίκες και το προσωπικό του στρατού, μέσα σε ένα κλίμα κόκκινης τρομοκρατίας κερδίζει ο συνασπισμός κομμάτων που ηγούνται οι κομμουνιστές με 69,7% δίνοντας ένα τέλος στη μοναρχία που καταδυνάστευε τον τόπο για πολλές δεκαετίες ενώ κρατικοποιείται και η περιουσία της.
Νεότερες μελέτες δείχνουν ότι το αποτέλεσμα του 1946 ήταν νοθευμένο και στην πραγματικότητα η κομμουνιστική συμμαχία πήρε περίπου 22% με τους αγρότες και τους φιλελεύθερους να λαμβάνουν υψηλότερα ποσοστά.
Μαρτυρία του Mihail Romniceanu: «Δε μπορώ να περιγράψω αυτό που είδα, τους ξυλοδαρμούς. Όλα έγιναν με βία. Κομμουνιστές από το Γαλάτι τριγυρνούσαν στα χωριά απειλώντας τους ανθρώπους. Τους έλεγαν ότι αν ψήφιζαν τους φιλελεύθερους θα τους έδιωχναν από τα σπίτια τους και θα τους αφαιρούσαν κάθε περιουσία. Ήταν αδιανόητο. Θυμάμαι ήμασταν σε ένα χωριό όπου ένας συνάδελφός μας, ο Δημοφτέ, τόλμησε να αντιμιλήσει σε μερικούς (κομμουνιστές) που μας σταμάτησαν στο δρόμο. Τον χτύπησαν στο πρόσωπο, ήξεραν ότι ήταν από φιλελεύθερη οικογένεια».
Η Eva Hirsch ήταν κομμουνίστρια στον Μεσοπόλεμο και το 1996 περιέγραψε το βίαιο κλίμα: «Κατά τη διάρκεια των εκλογών, η Ana Pauker μας διέταξε να πάμε σε εργοστάσια και εργοτάξια για να μοιράσουμε φυλλάδια. Η ψηφοφορία ήταν νοθευμένη. Δημιουργήσαμε κάλπες και διορίσαμε ανθρώπους σε επιτροπές για κάθε κόμμα. Όμως ήταν όλοι δικοί μας άνθρωποι. Γύρω από τις εκλογές ο Maniu έκανε ένα συνέδριο στο Athenaeum και μας έστειλαν να διακόψουμε το συνέδριό του και να τον εμποδίσουμε να μιλήσει. Πήγαμε εκεί και αρχίσαμε καβγάδες με τους υποστηρικτές του Αγροτικού κόμματος. Μας έστειλαν να ψηφίσουμε πολλές φορές σε διάφορα μέρη και καθώς οι άνθρωποι μας ήταν στις βασικές θέσεις, κερδίσαμε».
ΑΛΒΑΝΙΑ
Στις 2 Δεκεμβρίου 1945 το ΚΚΑ με το προσχηματικό όνομα “Δημοκρατικό Μέτωπο της Αλβανίας” αποκλείει όλους τους συνδυασμούς με το επίσημο σκεπτικό ότι μια αντιπολίτευση από αντίπαλα κόμματα θα εκφυλιζόταν σε φασιστική αντίδραση!
Οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία ενημερώνουν τον Ενβέρ Χότζα (1908 – 1985) ότι η κυβέρνησή του θα αναγνωριστεί μόνο εάν διενεργούσε ελεύθερες και δίκαιες εκλογές. Με μηχανορραφίες και τεχνάσματα ο Χότζα εκλέγεται με 95%. Λονδίνο και Ουάσιγκτον καταγγέλλουν αυτή τη φάρσα και διακόπτουν τις διπλωματικές σχέσεις.
ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ
Ο Τίτο τον Νοέμβριο του 1945 εκλέγεται με ποσοστό 90,4% δίνοντας ψήφο στις γυναίκες και σε όλους/ες άνω των 18 ετών.
Σε μια αντίστροφη εκδοχή της ελληνικής κατάστασης εδώ οι μοναρχικοί είναι αυτοί που αποφασίζουν αποχή λόγω της κόκκινης βίας και της τρομοκρατίας.
Ο Τίτο προκηρύσσει μονοκομματικές εκλογές άλλες επτά φορές μέχρι τον θάνατό του.
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ
Με την είσοδο του Κόκκινου στρατού οι κομμουνιστές πραξικοπηματικά καταλαμβάνουν την εξουσία. Έτσι από τις τυπικές εκλογές της 27ης Οκτωβρίου 1946 κρατάμε τη γυναικεία παρουσία για πρώτη φορά στα έδρανα όπου εκλέγονται 15 κομμουνίστριες.
Στη γειτονική χώρα το εκλογικό φιάσκο επαναλαμβάνεται κι άλλες χρονιές (1949, 1953, 1957 κοκ) με το ΚΚΒ να φτάνει σε ποσοστά που αγγίζουν το 100%.
ΕΛΛΑΔΑ
Στις πρώτες μετακατοχικές κοινοβουλευτικές εκλογές το Λαϊκό Κόμμα (ΗΠΕ – Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων) βγάζει ισχυρή πλειοψηφία (55,1%) με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη.
Ο Ναπολέων Ζέρβας με το Εθνικόν Κόμμα Ελλάδος εκλέγει στην τέταρτη θέση 20 βουλευτές. Οι χίτες με το κόμμα τους αλλά και τις παρακρατικές τους ομάδες που οργιάζουν σιγά σιγά στην επαρχία παίρνουν μόνο 1.848 ψήφους.
Ο ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης και οι λοιπές αριστερές δυνάμεις αποφασίζουν αποχή.
Από τους 2.200.000 εγγεγραμμένους ψηφίζουν 1.121.693.
Η μέρα εκείνη αποτελεί μια μαύρη σελίδα στη νεότερη ελληνική Ιστορία. Με την επίθεση των ανταρτών στον σταθμό χωροφυλακής του Λιτοχώρου, την ίδια μέρα, ξεκινάει και τυπικά ο θλιβερός εμφύλιος πόλεμος.
Ήταν σαν σήμερα πολλά χρόνια πριν. 31 Μαρτίου 1946...
ΥΓ: «Δεν έχει σημασία ποιος ψηφίζει, αλλά ποιος μετράει τις ψήφους».
Παραποιημένη δήλωση του Στάλιν που αναπαράγεται από πολλά μέσα. Στην πραγματικότητα ο Πατερούλης δεν αναφέρεται σε όλες τις εκλογές αλλά σε μια συγκεκριμένη ψηφοφορία της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1923 πριν αναλάβει την ηγεμονία της ΕΣΣΔ. Η ορθή δήλωση όπως δημοσιεύτηκε το 2002 στο βιβλίο του Boris Bazhanov – The Memoirs of Stalin’s Former Secret:
«Θεωρώ ότι είναι εντελώς ασήμαντο ποιος στο κόμμα θα ψηφίσει ή πώς· αλλά αυτό που είναι εξαιρετικά σημαντικό είναι αυτό: Ποιος θα μετρήσει τις ψήφους και πώς».
Πηγές:
- Wikipedia
- Άτεχνως
- ΠΟΛΥΜΕΡΗΣ ΒΟΓΛΗΣ – Η αδύνατη επανάσταση [2014]
- British Library
- JAMES CIMENT – Encyclopedia of conflicts since World War II [1999]
- Tirana Today
- Καθημερινή
- Institute of National Remembrance
- Polityka
- Wyborcza
- Forstadsmuseet
- Finnish Goverment
- DIETER NOHLEN – Elections in Europe (A data handbook) [2010]
- Snopes
- Radio Romania International
istories4050 